Complotmarmot krijgt altijd het enige dat ie wil: ophef

Het grootste verschil tussen Thierry Baudet en Gideon van Meijeren is dat Baudet alleen maar wil oreren (om daarna te klagen dat niemand zijn genialiteit begrijpt) terwijl Van Meijeren continu het debat opzoekt en dan engageert met zijn tegenstanders. Of liever: debat uitlokt om te kunnen feestvieren met hun voorspelbare verontwaardiging. Het is een strontvervelend truukje omdat het keer, op keer, op keer op keer, op keer werkt. Zo gretig als Forum tracht te tartten, zo gewillig wil de goegemeente geagiteerd zijn. 

In tegenstelling tot ongeveer iedereen die woedend, bang en bekrompen is over Wat Van Meijeren Nu Weer Gezegd Heeft, hebben wij (ondanks brakende weerzin tegen het 'ik heb een slim woord verzonnen dus ik ben heel slim'-woord compleetdenkers) naar grote delen van het "interview" van die Belg met de Complotmarmot gekeken. En eigenlijk werden we daar vooral onverschillig van. 

Wij komen al wat langer op internet, snappen hoe een radiokies werkt, spotten al chemtrails voordat vliegtuigen een klimaatprobleem werden en weten waar de aluhoedjes hun zilverfolie halen. Wat Van Meijeren doet, verschilt in bijna niets van wat NiBuRu deed, hoe Wim Dankbaar de Vaatstra-dagboeken verkreeg of hoe Micha Kat door het putje spoelde: er wordt met beladen stem een grotesk complot gesuggereerd (maar nergens rationeel beargumenteerd, laat staan feitelijk onderbouwd) waarin van de CIA via het WEF uiteindelijk joodse bankiers (de Rothschilds!) "het" allemaal gedaan hebben. Helaas hebben de legendes over buitenaards leven het afgelegd tegen de complotten over satanisch kindermisbruik, want we vinden aliens een veel leuker verhaal. Maar ja, op vliegende schotel-sightings hapt De Globalistische Elite niet en op "je drinkt kinderbloed!" wel, and that's why we can't have nice things.

Ergens in dat "interview" tussen twee gelijkgestoorden zit een minuutje waarin Van Meijeren een zekere wanhoop door laat schemeren. Verpakt in de retorische strijdbaarheid van "steeds meer mensen gaan het zien, en als je het eenmaal ziet, kun je het niet meer ont-zien", schuilt de intrinsieke onzekerheid van een Calimero-clubje dat ijlt over dezelfde macht, invloed en positie die ze hun megalomane opponenten toedichten. Die onzekerheid uit zich in de onmacht van een wens tot parlementsbestorming: kennelijk zijn hun complotten over 'tirannieke elites' niet overtuigend genoeg om een meerderheid te verwerven? Maar: er is ook helemaal geen georganiseerde achterban die de militie kan vormen om de Apenrots in te nemen.